Τα παιδιά βιώνουν τις θεατρικές παραστάσεις πολύ έντονα. Άρχισα να το καταλαβαίνω στην πρώτη μου παράσταση τον “Μικρό Πρίγκιπα”από τα γράμματα που έστελναν τα παιδιά στο θέατρο. Αναφέρω μερικά αποσπάσματα παρακάτω. Αλλά θα ήθελα να πω και κάποια δικά μου βιώματα που μου ήρθαν στο μυαλό από παραστάσεις που έβλεπα μικρή.
Όταν πήγαινα στο δημοτικό στην πέμπτη ή την έκτη παιζόντουσαν οι “Ευτυχισμένες μέρες” του Σ. Μπέκετ. Η μητέρα μου δεν μπορούσε και τελικά πήγα εγώ… με τον πατέρα μου. Θυμάμαι ότι έβλεπα πάνω στη σκηνή την ηθοποιό να φαίνεται η μισή πάνω από ένα λόφο- σαν φουστάνι. Το θυμάμαι πολύ έντονα, ούτε μια στιγμή δε βαρέθηκα, παρόλο που “δράση” δεν υπήρχε, αλλά αισθανόμουν ότι κάτι εξελίσσεται και μου φαινόταν όλο παράξενο και ωραίο σαν ένας άλλος κόσμος.
Περίπου στην ίδια ηλικία είδα και την πρώτη μου παράσταση στην Επίδαυρο. Ήταν η “Ορέστεια”. Όταν φεύγαμε με το αυτοκίνητο, θυμάμαι ότι δεν έφευγαν απ′ το μυαλό μου οι σκηνές με τις Ερινύες -τότε δεν ήξερα τι ήταν- και γύριζα συνέχεια προς τα πίσω, προς το θέατρο, σαν η παράσταση να συνεχιζόταν μέσα μου και αφότου τελείωσε, σα να πίστευα ότι συνεχιζόταν ακόμη κάπου.
Από τις παιδικές παραστάσεις που έβλεπα θυμάμαι μόνο τον “Οδυσσεβάχ”. Ήταν αυτές οι περίεργες λέξεις που έλεγαν οι ηθοποιοί και οι κινήσεις τους που δημιουργούσαν συνέχεια πολύ ωραίες εικόνες και όλα αυτά είχαν χάρη και κάτι το ευγενικό -τώρα ξέρω ότι αυτό λέγεται φινέτσα.
Ήταν και κάποιες απόκριες που πήγαμε σ′ ένα από τα πάρτι που έκανε τότε η Μαίρη Σοΐδου στη Θεσσαλονίκη. Στη μικρή παράσταση που παρουσίασαν συμμετείχε κι ένα κοριτσάκι που πηγαίναμε στο ίδιο δημοτικό. Είχα θαυμάσει πολύ αυτό το κοριτσάκι.
Όταν αργότερα έγινα ηθοποιός η πρώτη παράσταση που έπαιξα και ο πρώτος μου ρόλος ήταν “Ο μικρός Πρίγκιπας” του Σαιντ- Εξυπερύ*. Τότε στο θέατρο τέθηκε το θέμα αν τα παιδιά θα καταλάβαιναν τα νοήματα του έργου κι έτσι στο σχολείο τους μετά την παράσταση έγραφαν ένα “Γράμμα στον Μικρό Πρίγκιπα” και το έστελναν στο θέατρο.
Να μερικές φράσεις από κάποια γράμματα: **
«Το βράδυ θυμάσαι να κλείνεις το λουλούδι σου στη γυάλα; Θυμάσαι να το ποτίζεις; Το αρνάκι σου το φροντίζεις; Κι εγώ όπως κι εσύ δεν τους καταλαβαίνω τους μεγάλους. Θέλω να μου πεις αν είσαι καλά στον πλανήτη σου. Στη γη όταν ήρθες σου άρεσε; Οι άνθρωποι σου φέρθηκαν καλά; Εσύ τους κατάλαβες; Τον πολιτισμό τους θα ήθελες να τον έχεις στον πλανήτη σου; »
Κώστας Δ′ τάξη
«Ο μικρός πρίγκιπας είχε μόνο ένα λουλούδι και το είχε σαν τα μάτια του κι εμείς έχουμε όλα τα λουλούδια της γης και δεν τα σκεφτόμαστε καθόλου. Έτσι έχουμε καταντήσει. Γιατί να μην ήταν όλοι οι άνθρωποι σαν εσένα; Γιατί;»
Ελένη, ΣΤ′ δημοτικού
«Θέλω να μάθω πόσο χρονών είσαι, ποιό είναι το τηλέφωνό σου, το επώνυμό σου και την ομάδα αίματος… Τη θέλω για να δω αν είναι ίδια με τη δικιά μου. Οπότε αν σε χρειαστώ, καμιά φορά, ή αν μπω στο νοσοκομείο να σε καλέσω για με δεις και να μου δώσεις κουράγιο.»
Φωτεινή Ε′ δημοτικού
Η Κ. Ξένια Καλογεροπούλου σε μια συνέντευξη – που μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω- αναφέρει ότι “για τα παιδιά, αυτό που μετράει είναι να πάρουν κάτι μαζί τους από το θέατρο. Να τα κάνει να σκέφτονται και να ονειρεύονται.”
Το άρθρο της Κυρίας Ξένιας Καλογεροπούλου μπορείτε να το διαβάσετε στο παρακάτω link: http://www.in2life.gr/culture/theatre/article/215594/xenia-kalogeropoyloy-to-theatro-einai-sholeio-alla-kai-giorth.html
*Η συγκεκριμένη παράσταση του “ Μικρού Πρίγκιπα” ανέβηκε στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου το 1998 στη διασκευή του Μίμη Κουγιουμτζή και σκηνοθεσία Πάνου Παπαϊωάννου.
** Αποσπάσματα από τα γράμματα των παιδιών δημοσιεύτηκαν στη Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία στις 7 Ιουνίου 1998, από τον Γιώργο Βιδάλη.