Σε μία από τις παραστάσεις του “Χρυσοπράσινου αετού” τα παιδιά καθόντουσαν σε μαξιλαράκια κοντά στη σκηνή. Εκεί μπροστά τους  βρισκόντουσαν οι πλαστικές “βρούβες” της παράστασης, σκηνικά αντικείμενα που παριστάνουν κάτι χόρτα σαν μεγάλα ραδίκια. Τα παιδιά τα πείραζαν και έπαιζαν μ’ αυτά και μόλις τα είδα λίγα λεπτά πριν αρχίσει η παράσταση τους  λέω:

- Μην τα πειράζετε γιατί θα δείτε τι γίνεται όταν τα τραβάει κάποιος!

Και τότε ακούω έναν μικρό θεατή να μου απαντάει:

- Τι θα γίνει; Θα βγει κανένα κακό πνεύμα μεσ’ απ’ τη γη;

Έμεινα έκπληκτη εκείνη τη στιγμή. Το παιδί ούτε λίγο ούτε πολύ μάντεψε τί γίνεται στην παράσταση. Η παράστασή μας ξεκινάει μ’ ένα ξωτικό που τα μαλλιά του είναι μία βρούβα κι επειδή του τα τραβάνε θυμώνει και βγαίνει από τη γη.

Το παιδί μάλιστα φαντάστηκε και κάτι ακόμα πιο τρομακτικό: “ένα κακό πνεύμα”. Ο μικρός θεατής  μας το είπε σαν κάτι αυτονόητο, ότι πρόκειται να συμβεί κάτι τρομακτικό αλλά και ενδιαφέρον γι’ αυτόν συνάμα, για να μην πω ότι μου φάνηκε πως κάτι τέτοιο είναι απ’ τ’ αγαπημένα του!
Μάλιστα, τώρα που το σκέφτομαι, σε κάποια άλλη παράσταση τα παιδιά μετά το τέλος του έργου έπαιρναν αυτές τις “βρούβες” και τις έβαζαν στο κεφάλι τους, δηλαδή παίζανε κατά κάποιο τρόπο το ξωτικό!

Αυτό μ’ έχει βάλει σε διάφορες σκέψεις για το πόσο εξοικειωμένα είναι κατ’ αρχήν τα παιδιά με τον φανταστικό και ονειρικό κόσμο των παραμυθιών και τα πλάσματά του, αλλά και για το γιατί τους αρέσουν αυτά τα τρομακτικά πλάσματα και πώς θα έπρεπε να τους τα παρουσιάζουμε.

Το άρθρο ενός παιδοψυχολόγου που βρήκα, μ’ έκανε να θυμηθώ τα παραπάνω και να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα. Το άρθρο αυτό εξηγεί τη σχέση των παιδιών με τα πλάσματα των παραμυθιών που προκαλούν φόβο και λέει μάλιστα ότι στην πραγματικότητα τους αρέσουν οι δράκοι όχι γιατί είναι φοβεροί αλλά γιατί ο ήρωας του παραμυθιού πάντα  μπορεί να τους νικήσει,  και έτσι κι εκείνα αισθάνονται οτι μπορούν να νικήσουν ό,τι τα φοβίζει.

Στο δικό μας παραμύθι υπάρχουν και μια δράκαινα και μια λάμια κι ένα ένα ξωτικό… αλλά μη σας φοβίζει!

Υπάρχουν και οι ευγενείς ήρωες, ένας μεταμορφωμένος ιππότης που αποκαλύπτει την πραγματική του μορφή και μια πριγκίπισσα στην ψυχή και τη μορφή, αλλά κυρίως η μεγάλη αγάπη, που νικάει στο τέλος  όλα τα τέρατα…

Διαβάστε το άρθρο αυτό, παρακάτω. Aναφέρεται και στην άποψη του Φρόυντ σύμφωνα με την οποία:

«Οι μεγάλοι είναι αυτοί που φοβούνται τα τρομακτικά παραμύθια, τα παιδιά τα λατρεύουν!»…

Παιδικά παραμύθια: Όσα (δεν) πρέπει να φοβόμαστε. Διαβάστε περισσότερα στο: http://www.in2life.gr/home/child/article/267746/paidika-paramythia-osa-den-prepei-na-fovomaste.html