για την Μαμά ..

«Αν ούτε ορείχαλκος ή πέτρα
κι ούτε η γη κι η θάλασσα η απέραντη,
στη θλιβερή θνητότητα έχουν τη δύναμη ν’αντισταθούν,
πώς στην τυφλή οργή της να κάνει η ομορφιά μια ικεσία,
που η ουσία της ειν′ εύθραυστη, όπως τα ρόδα που ανθούν;

 Πώς η μελένια του Καλοκαιριού αναπνοή να διαρκέσει,
ενάντια στων καταιγίδων την πολιορκία
αν ούτε οι βράχοι είναι άτρωτοι,
κι ούτε οι σιδερένιες πύλες άφθαρτες από του χρόνου τη σκουριά;

Το ωραιότερο κόσμημα του Χρόνου,
πού να κρυφτεί, από του Χρόνου το σεντούκι;
Ποιό χέρι τόσο δυνατό, το πόδι του το φτερωτό θα σταματήσει;
Και ποιός θα επιτρέψει αμάραντη την ομορφιά;

Κανείς.. εκτός από το θαύμα τούτο ίσως,
μέσα στο σκοτεινό μελάνι,
η Αγαπημένη μου παντοτινά να λάμπει.»

William Shakespeare
Sonnet LXV*

*     *    *

Εύα
Ανδρόνικος − Nodlaigh
Max

*ελεύθερη απόδοση του Σονέτου 65 του William Shakespeare
© Παρασκευή Νέδου